Heb je ooit al eens van een helikopter moeder gehoord?
Nee? Wel het is een overbeschermende mama die als een helikopter over haar kinderen waakt.
Er zijn heel veel sketches de revue gepasseerd over deze mama. Vooral in de Amerikaanse bloggers wereld.
Denk maar aan de mama die haar kind met helm en arm-en kniebeschermers de speeltuin in stuurt.
En de moeder die los gaat met de antibacteriële gel.
Je snapt het plaatje wel.
Wel mensen, ik moet iets bekennen!
Ik ben Nora, en ik ben een helikopter moeder! *zucht*
Natuurlijk niet zo extreem als het in de sketches wordt voorgesteld.
Maar toch.
Denk nu niet dat dit een keuze was die ik ooit bewust heb gemaakt.
Het is niet zo dat ik op een dag wakker werd en dacht “hmmm ik wil een overbeschermende moeder zijn die non-stop alert is”
Nope.
Zo ben ik gewoon. Altijd al geweest. Zelfs vroeger toen ik geen moeder was.
Ben ik er blij om?
Helemaal niet!!
Als het zou kunnen zou ik nu meteen een knop omdraaien en de super relaxte mama zijn.
De mama die in de speeltuin rustig een boek zit te lezen en zich volledig laat meeslepen in het verhaal.
Ik wil de moeder zijn die haar kinderen goed gek laat doen zonder angst voor vallen en bloeden.
De mama die in de winkel zo van die Nerf pistolen durft te kopen voor haar zoontje, zonder te vrezen voor de oogballen van dochterlief.
En vooral, de mama die ergens met de kids op bezoek kan gaan en daar in alle rust kan genieten van een kop koffie en taart.
Want dat laatste, dat kan een helikopter moeder niet.
“Blijf zitten”
“Raak de spullen van de mensen niet aan”
“Nee je mag niet boven gaan spelen zonder mijn toezicht”
“Oh neeeee, er staan nootjes op tafel!”
Nope, op bezoek gaan met de kids, is nooit een pretje voor mij.
Dit helikopter fenomeen is volgens mij eigen aan mama’s die ‘controle issues’ hebben.
Vrouwen die moeilijk dingen kunnen loslaten en die te ver vooruit denken.
Tjah die ontpoppen zich dan meestal in helikopter moeders!
Wat natuurlijk enorm veel stress met zich mee brengt.
Je bent van ‘s morgens vroeg tot zelfs na bedtijd constant bezig met de kinderen in de gaten te houden.
“Ze mogen niet te gek doen, want dan gebeuren er altijd ongelukken.”
“Lachen tijdens het eten? Neeee dan gaan ze stikken!”
“Ik zal hun handje vasthouden in de speeltuin, tot ze het leren.”
“Zet je eten niet op de vuile tafel in het park”
“Goed kauwen op je snoepje, hapje per hapje”
“Spelen aan de deur (in een speelstraat met amper verkeer)? Enkels als ik erbij sta!”
“Niet springen nabij de tafel”
“Stil zitten op een stoel”
“De deuren niet te wild open en dicht doen”
Bah! Ik word er zelf zooo moe van!
En toch …. kan ik niet stoppen.
Ben je ook een soort van helikopter mama? Hoe ga jij ermee om? En chillaxte moeders … hoe doen jullie het toch? Ik lees het graag in de reacties!
Dit vind ik mooi beschreven! Nee, je besluit niet om een bepaald type moeder te worden, je gedraagt je naar je aard.
Ik was overbeschermend en nu ben ik eerder relaxed. Ik heb leren los laten en het werkt absoluut bevrijdend, voor zowel kind als mij.
Dat leren loslaten probeer ik mezelf ook te leren. Zeker nu de kids al wat “groter” worden.
Hoewel ik ook wel iemand ben die ver vooruit denkt en steeds alle scenario’s kan afspelen over wat er mogelijk mis kan gaan, ben ik niet echt helikopterig met mijn kids.. Is misschien mede doordat ik 3 jongens heb en mijn oudste er eentje is van de soort is die ondanks alle vallen en stoten toch zijn grenzen blijft aftasten en het gewoon nog een keer opnieuw zal proberen, want deze keer gaat het heus wel lukken.. 😊 Maar ook omdat ik er van overtuigd ben dat een kind de vrijheid moet krijgen om zich te ontwikkelen.. Om in alle vrijheid te leren, te ontdekken, om te vallen en weer op te staan, want let’s face it: je leert toch het beste uit je eigen ervaringen en niet omdat iemand anders het je zegt.. Dus ik zou zeggen: af en toe een oogje dichtknijpen en ‘let it go’ 😉
Deze blog schreef ik ongeveer 2 jaar geleden, en ik moet zeggen dat ik intussen meer heb kunnen ‘loslaten’. Maar dat komt eerder doordat de kids nu wat groter zijn. Ik vrees dat als je nu een peuter in mijn handen schuift, ik nog steeds dezelfde helikoptermoeder zal zijn als toen. Het heeft veel te maken met mijn karakter en angsten. En ik weet dat het niet goed is om deze te projecteren op de kids. Ik neem me dan ook altijd voor om ‘chillax’ te zijn, maar als puntje bij paaltje komt … :p
Bedankt voor je reactie Leslie!