Aan het einde van een hectische dag met weinig geduld en veel uitdagingen – letterlijk kids die mij uitdagen – spookt deze gedachte door mijn hoofd.
“Morgen zal ik het beter doen!”
Deze woorden omvatten tienduizend gevoelens die door mij heen razen. Schuldgevoel, wanhoop, uitputting, woede. En tegelijkertijd ook wel hoop en optimisme.
De statement is een verplichting voor mezelf en een stilzwijgende belofte aan de kids. En eigenlijk ook een aanmoedigende klop op mijn schouders. Een geruststelling dat ik morgen nog een kans heb (hopelijk).
“Morgen zal ik minder roepen en meer spelen. Dan zal ik jullie laten uitpraten, ook al staat het eten aan te branden. Morgen zal ik geduldig zijn, liefdevoller. Morgen geef ik jullie alle tijd!”
Na een moeilijke dag zullen wel wat meer mama’s dit gevoel hebben. En er zullen wel meer ouders die belofte maken ‘s avonds. Wanneer de kids in bed liggen.
Dit is meteen ook het moment waarop we plots heel onze opvoedingsstijl in vraag stellen. We beseffen dat de kinderen toch zo snel groeien. “Waarom maak ik mij nu toch druk om de kleine dingen?”
Vanaf morgen ga ik genieten van de kinderen, genieten van elk moment. Morgen zal ik anders reageren op hun deugenieterij en brutale mond… morgen zal ik een betere mama zijn!
En daar is morgen dan. Ik begin de ochtend vol geduld, liefde en positiviteit. Vandaag is alles rozengeur en maneschijn.
Tot de kids zich moeten klaarmaken voor school. Tot de jongste besluit melk te drinken vlak voor vertrek, en z’n kleren helemaal onder giet… tot ik mijn geduld alweer verlies.
Het is een vicieuze cirkel die zich vaker en vaker herhaalt. Het klopje op mijn schouder neigt nu meer en meer naar een excuus voor mijn gedrag.
Nu moét ik toegeven dat ‘het geduld verliezen‘ niet ligt aan de kinderen. Het ligt aan mij.
Meer en meer dagen lijken ‘moeilijke‘ dagen te zijn. En dat omwille van mijn attitude en mijn perspectief.
Het wordt tijd om te stoppen met de loze beloftes. Ik moet beginnen met actie te ondernemen. Want “kids will be kids” (of is het “boys will be boys” … whatever).
Ik ben een controlefreak en ik moet leren om dingen los te laten. Het is nu tijd om mijn zwaktes onder ogen te komen, en om mijn best te doen!
Dus morgen zal ik een betere mama zijn, en nu voor echt!
Hoe ervaar jij deze gevoelens? Wat doe jij om geduldig te blijven? Ik lees graag je reactie hieronder…
Geïnspireerd door een blog van JeeYoung.
